Για τους φίλους μου ποιητές, για τους εικαστικούς και για όσους έχουν το ελάττωμα να... διαβάζουν.
~~~~~~~~~~
Τοποθεσία: Ν. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΚλινική: Ω.Ρ.Λ.Α
Δωμάτιο: 6
Ημερομηνία: 6-2- έως- 9-2-2017
ΤΙΤΛΟΣ: Διηγήματος : Και η βρόχα έπεφτε ραϊτ θρού.
Και η βρόχα έπεφτε ράϊτ θρού (480λέξεις)
~~~~~~~~~~~~~~
Ώρες ολόκληρες όρθιος, πίσω από το κλειστό παράθυρο, σαν πεταλούδα πιασμένη στην αράχνη, κοίταζε τα αυτοκίνητα που περνούσαν στην πολύβουη λεωφόρο μεσογείων, σαν στρατιωτική παρέλαση βιαστικά και απρόσεκτα. Οι ώρες στο νοσοκομείο έχουν την δική τους σημασία . Μετριούνται με τα δευτερόλεπτα Ζωής ή θανάτου.
« Έξω... χειμώνας βαρύς
κρύο κάργα
και η βρόχα έπεφτε
ράϊτ θρού. »!! «Ζαμπέτας».
Ήθελε να βγει έξω, να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να χορέψει κάτω από τη βροχή, να ζήση, μα δεν το έκανε. Σήμερα κώλωσε . Την τελευταία στιγμή έκανε πίσω.
Άνοιξε λίγο το παράθυρο και χάρηκε τον θόρυβο που ήρθε και τον χτύπησε ευεργετικά κατάστηθα, διαλύοντας για λίγο την ισορροπία του νοσοκομείου.
Στο προαύλιο είχαν συγκεντρωθεί οι καθαρίστριες του νοσοκομείου κάνοντας στάση εργα-σίας μιας ώρας διεκδικώντας τα αιτήματά τους. Δεν τις έβλεπε , έφτανε όμως ως εκεί η γνώριμη μαχητική φωνή της Γκούνεβα μέσα από τη Ντουντούκα. Από το κρεβάτι κοντά στην πόρτα άκουσε έναν ψίθυρο , σαν χολέρα, σαν κακό σπυρί, σαν δηλητήριο.
« πάλι στάση εργασίας.»
Δεν του απάντησε, δεν του μίλησε, τον κοίταξε στυφά σαν οργισμένο σύννεφο έτοιμο να βρέξει.
Πλησίαζε στην 8η δεκαετία της ζωής του και δεν ήξερε τι ήταν εκείνο που τον πονούσε περισσότερο: το ότι μεγάλωνε και δεν είχε το θάρρος να κάνει μικρές αταξίες μη χαλάσει την ισορροπία του σύμπαντος? ή το ότι κάποια μέρα δεν θα μπορούσε να ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά του Μετρό στο Σύνταγμα, όπως το έκανε μερικές φορές? έτσι για την πλάκα του, πουλώντας φιγούρα, (αισθάνονταν ζωντανός και μάχιμος) και για να την σπάει σε κάτι χοντρομπαλάκια γέρο χούφταλα που και από τις κυλιόμενες πάλι τελευταίοι ανέβαιναν.
Έκατσε και το σκέφτηκε. Τη φορά αυτή άκρη δεν έβγαλε.
Εκείνο όμως που τον χαλούσε περισσότερο ήταν που κάτι « τσογλανάκια " του πρόσφεραν τη θέση τους στο Μετρό και στο λεωφορείο, «ένεκα σεβασμού λόγω ηλικίας». Γεγονός πως άλλα έβλεπε αυτός , άλλα οι άλλοι .
Τι πα να πει τώρα αυτό?
Τίποτα , τρίχες κατσαρές, κουροφέξαλα . Όλα μια προσαρμοσμένη ισορροπία στο προσω-πικό σύμπαν του καθενός.
Ανάσαινε βαριά, δύσκολα, και συνέχιζε να κοιτάει τα αυτοκίνητα που περνούσαν το ένα πίσω από το άλλο αφήνοντας πίσω τους μια γκρίζα γραμμή από θανατηφόρο καυσαέριο.
Σαν προειδοποίηση, σαν φοβέρα , σαν απειλή.
Γύρισε και κοίταξε το άδειο του κρεβάτι και έβγαλε μια πικρή κραυγή.
«Υπάρχει ένα νεκρό πουλί στο κρεβάτι μου »
Είχε πλέον ανοιχτεί μια μικρή ρωγμή στο προσωπικό του σύμπαν που προετοίμαζε το με-γάλο τέλος.
Έκλεισε τα μάτια του και χάθηκε για λίγο στο δικό του χρόνο. Πήρε μια βαθειά ανάσα, κοί-ταξε γύρο και επανέλαβε απελπισμένα .
«Υπάρχει ένα νεκρό πουλί στο κρεβάτι μου »
Μετά κατηφής, γύρισε το βλέμμα του πάλι έξω από το παράθυρο παρακολουθώντας με λαχτάρα τη ζωή που έτρεχε, τράβηξε την κουρτίνα και για πρώτη φορά από το πρωί γύρισε αποκαμωμένος πίσω στο κρεβάτι του.
«...ενώ έξω η βρόχα έπεφτε
ράϊτ θρού... »
Σ.Α.9.2.2017 ( 480 λέξεις)
Έκατσε και το σκέφτηκε. Τη φορά αυτή άκρη δεν έβγαλε.
Εκείνο όμως που τον χαλούσε περισσότερο ήταν που κάτι « τσογλανάκια " του πρόσφεραν τη θέση τους στο Μετρό και στο λεωφορείο, «ένεκα σεβασμού λόγω ηλικίας». Γεγονός πως άλλα έβλεπε αυτός , άλλα οι άλλοι .
Τι πα να πει τώρα αυτό?
Τίποτα , τρίχες κατσαρές, κουροφέξαλα . Όλα μια προσαρμοσμένη ισορροπία στο προσω-πικό σύμπαν του καθενός.
Ανάσαινε βαριά, δύσκολα, και συνέχιζε να κοιτάει τα αυτοκίνητα που περνούσαν το ένα πίσω από το άλλο αφήνοντας πίσω τους μια γκρίζα γραμμή από θανατηφόρο καυσαέριο.
Σαν προειδοποίηση, σαν φοβέρα , σαν απειλή.
Γύρισε και κοίταξε το άδειο του κρεβάτι και έβγαλε μια πικρή κραυγή.
«Υπάρχει ένα νεκρό πουλί στο κρεβάτι μου »
Είχε πλέον ανοιχτεί μια μικρή ρωγμή στο προσωπικό του σύμπαν που προετοίμαζε το με-γάλο τέλος.
Έκλεισε τα μάτια του και χάθηκε για λίγο στο δικό του χρόνο. Πήρε μια βαθειά ανάσα, κοί-ταξε γύρο και επανέλαβε απελπισμένα .
«Υπάρχει ένα νεκρό πουλί στο κρεβάτι μου »
Μετά κατηφής, γύρισε το βλέμμα του πάλι έξω από το παράθυρο παρακολουθώντας με λαχτάρα τη ζωή που έτρεχε, τράβηξε την κουρτίνα και για πρώτη φορά από το πρωί γύρισε αποκαμωμένος πίσω στο κρεβάτι του.
«...ενώ έξω η βρόχα έπεφτε
ράϊτ θρού... »
Σ.Α.9.2.2017 ( 480 λέξεις)
~~~~~~~~~~~~~
(122) Υ.Γ.1ον Καθηλωμένος στο δωμάτιο 6 του Νοσοκομείο Γεννηματά, περιμένοντας το εξιτήριο. Αισθανόμουνα ένοχος που εγώ έφευγα. Εξωστόσεις στο αριστερό μου αυτί. Την ίδια επέμβαση την είχα κάνει και πριν 30 χρόνια. Πάσχουν κυρίως όσοι ασχολούνται με το ψαροντούφικο κάτω από τα 20 μέτρα. Όλα έχουν ένα κόστος.
Υ.Γ 2ον Αφιερωμένο στο διπλανό κρεβάτι, στον μπάρμπα Αλέξανδρο ετών 77 πετσί και κόκκαλο που δεν ξεκόλλαγε από το παράθυρο και όλη την νύχτα είχε την τηλεόραση α-νοιχτή. Δεν φαινόταν πως θα ξέμπλεκε εύκολα..
Υ.Γ. 3ον Εκείνο που έχει ενδιαφέρον , πριν από την επέμβαση, είναι όταν το αέριο περνά στη φλέβα και όλα γύρο σου σιγά σιγά χάνονται... Είναι σαν να μην υπάρχεις πια....
Υ.Γ. 4ον .. Σήμερα 13-2-2017 επισκέφτηκα το Νοσοκομείο. Ο Μπάρμπα Αλέξανδρος ...τα κατάφερε..τον φαντάζομαι το πρώτο πράγμα που θα έκανε βγαίνοντας , να πήγαινε και να ανέβαινε τις σκάλες στο Μετρό του συντάγματος τρέχοντας..
Υ.Γ 2ον Αφιερωμένο στο διπλανό κρεβάτι, στον μπάρμπα Αλέξανδρο ετών 77 πετσί και κόκκαλο που δεν ξεκόλλαγε από το παράθυρο και όλη την νύχτα είχε την τηλεόραση α-νοιχτή. Δεν φαινόταν πως θα ξέμπλεκε εύκολα..
Υ.Γ. 3ον Εκείνο που έχει ενδιαφέρον , πριν από την επέμβαση, είναι όταν το αέριο περνά στη φλέβα και όλα γύρο σου σιγά σιγά χάνονται... Είναι σαν να μην υπάρχεις πια....
Υ.Γ. 4ον .. Σήμερα 13-2-2017 επισκέφτηκα το Νοσοκομείο. Ο Μπάρμπα Αλέξανδρος ...τα κατάφερε..τον φαντάζομαι το πρώτο πράγμα που θα έκανε βγαίνοντας , να πήγαινε και να ανέβαινε τις σκάλες στο Μετρό του συντάγματος τρέχοντας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου