......................................................................... του λογοτεχνικού περιοδικού ΥΦΟΣ *

Η Φωτό Μου
Ξεφυλλίζοντας... με τον Πάνο Αϊβαλή



"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

ΥΦΟΣ

ΥΦΟΣ
.................................................................Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΥΦΟΣ πατήστε πάνω στο εικονίδιο

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Αυτόνομες ιδιωτικές πρωτοβουλίες μπορούν να σώσουν τον πολιτισμό



Η κλασική μουσική και η πάσης φύσεως δημιουργία αναζητούν με μεγάλο μόχθο διεξόδους


Tου Nικου Bατοπουλου*

Υπάρχει ένα ζήτημα στην καλλιτεχνική ζωή της χώρας που δεν έχει να κάνει άμεσα με τη σχέση κράτους και ιδιωτών. Αλλά έχει να κάνει με την παροχή ευκαιριών. Από όλους τους καλλιτεχνικούς χώρους, υπάρχουν πολλοί νέοι ταλαντούχοι δημιουργοί που νιώθουν εντελώς εγκλωβισμένοι. Ορισμένοι απογοητεύονται και εγκαταλείπουν την τέχνη. Υπάρχουν άλλοι που φεύγουν στο εξωτερικό, όπου ζουν αξιοπρεπώς. Η αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με νέους ανθρώπους, ιδίως από χώρους πιο «δύσκολους», όπως είναι η κλασική μουσική, ενισχύει την ανάγκη κάποιων να προσπαθήσουν περισσότερο και να παλέψουν για να ανεβάσουν την καλλιτεχνική ζωή στην Ελλάδα.
Μικρά ή μεσαία ιδιωτικά γραφεία μετακλήσεων και οργάνωσης εκδηλώσεων ή φεστιβάλ, ιδιωτικές πρωτοβουλίες που συνιστούν νέες δράσεις πολιτισμού, κινήσεις προβολής Ελλήνων σολίστ στο εξωτερικό και αντίστοιχα, προσπάθειες εξασφάλισης συναυλιακών ευκαιριών για Ελληνες σολίστ που κάνουν καριέρα σε ξένες χώρες, δημιουργούν μία ολοένα και πιο αναγκαία δυναμική. Το έργο τους, δύσκολο. Οι δυνατότητες δημιουργίας ρήξεων μέσα στα στεγανά της Αθήνας και των άλλων πόλεων είναι μικρές. Αλλά, παρά τις δυσκολίες, έχουν γίνει μικρά-μεγάλα θαύματα. Οπως το άνοιγμα του ιστορικού «Παρνασσού» σε εκλεκτούς σολίστ ή η καθιέρωση συναυλιών στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου, στην οδό Φιλελλήνων στην Αθήνα.
Εχει εκφραστεί πολλές φορές η πικρία και η απογοήτευση εκ μέρους Ελλήνων μουσικών που έχουν βρει γόνιμο έδαφος σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία ή η Αυστρία. Διότι ενώ επιθυμούν διακαώς να δώσουν συναυλίες στην Ελλάδα, αδυνατούν να το πράξουν γιατί κανείς δεν τους προσκαλεί. Υπάρχουν, φυσικά, εξαιρέσεις, αλλά όσοι είναι «εκτός κυκλωμάτων» βρίσκουν συνήθως τις πόρτες κλειστές.
Από την άλλη, επειδή ακριβώς η Ελλάδα είναι μία χώρα με κακή φήμη υποδομών και οργάνωσης καλλιτεχνικής ζωής, υπάρχει επιπλέον δυσκολία «εξαγωγής» δικών μας μουσικών και εξαίρετων σολίστ σε φεστιβάλ και αίθουσες συναυλιών. Οσοι διεισδύουν, το κατορθώνουν γιατί από πίσω υπάρχει μεγάλος μόχθος από ανθρώπους που έχουν δουλέψει πολύ και έχουν πιστέψει στο ταλέντο τους ώστε να πείσουν τους ξένους διοργανωτές.
Ετσι όπως διαμορφώνεται το τοπίο στη μουσική ζωή της Ελλάδας, με τις λίγες αίθουσες συναυλιών και τις περιορισμένες δυνατότητες διάχυσης της καλής μουσικής, οι «μικρές» ιδιωτικής προέλευσης σπίθες που ζωντανεύουν την καλλιτεχνική δημιουργία αποτελούν την ελπίδα. Το «Μουσικό Χωριό», π. χ., που γεννήθηκε από νέους ανθρώπους με ένα όραμα για την τέχνη και τη ζωή είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Οι απόψεις που φιλοξενούμε εκφράζουν την αγωνία και την αγάπη ανθρώπων που επενδύουν με δικές τους δυνάμεις στην άνοδο της πολιτιστικής ζωής στην Ελλάδα, μακριά από το κρατικοδίαιτο περιβάλλον.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου