του Ανδρέα Πετρουλάκη
 Το πρωί της περασμένης Τετάρτης σηκώθηκε κανονικά, στρώθηκε στο γραφείο του, διάβασε τις εφημερίδες του, έφτιαξε τα σκίτσα του και μετά πήγε στο κρεβάτι και έκλεισε τα μάτια για τον τελευταίο ύπνο. Πέθανε με τον τρόπο που θα ήθελε κάθε γελοιογράφος να φύγει. Δημιουργός μέχρι το τέλος, παρέα με τα πιο φρέσκα σκίτσα του, ζωντανός μαζί τους, μαράθηκε μαζί τους στο τέλος της ημέρας όπως συμβαίνει με τα περισσότερα σκίτσα που έχουν τη ζωή της πρωινής χαράς. Του λουλουδιού εκείνου που ανοίγει το πρωί και κλείνει το βράδυ και το επόμενο πρωί το παρασέρνει η σκόνη των καινούργιων σκίτσων. Οι παλιοί νομίζω ότι είχαν σαφέστερη επίγνωση του εφήμερου της γελοιογραφίας, αυτής της παράξενης τέχνης της μιας μέρας –τη στιγμή που η δουλειά του σκιτσογράφου φτάνει στους αναγνώστες, αυτός ενδιαφέρεται μόνο για το σκίτσο της επομένης. Παρ' όλα αυτά εμείς οι νεώτεροι φυλάμε με ευλάβεια τα πρωτότυπα, τα ταξινομούμε και οργανώνουμε ηλεκτρονικά αρχεία. Ο Βασίλης Χριστοδούλου δεν είχε στη διάθεσή του, ούτε ένα πρωτότυπο της μυθικής και μακροχρόνια σειράς του «Λέσχη των Βαρελοφρόνων». Ήταν 93 ετών και πρωτοδημοσίευσε δουλειά του στα 19. Πρέπει να κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ δημοσιευμένων σκίτσων. Σε μια συζήτηση που είχαμε πρόσφατα τα υπολόγιζε σε 120.000. Και συνέχιζε. ΄Ηταν επίλεκτο μέλος της λέσχης μας (της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων) και ερχόταν στις εκδηλώσεις της πάντα κομψός και ευσταλής, με μια καλή κουβέντα στο στόμα για τους νεώτερους συναδέλφους του (δηλαδή όλους μας) και έναν παιχνιδιάρικο, υμνητικό λόγο για τις κυρίες. Άλλωστε μέχρι το τέλος ήταν ο κορυφαίος ΄Ελληνας σκιτσογράφος στον σχεδιασμό του γυναικείου σώματος με λίγες γραμμές. Ανάλαφρος παρά τα χρόνια του, διαρκώς χιουμορίστας και υπογείως σκωπτικός. Κάποτε, τα χρόνια της Καραμανλικής σκανδαλολογίας, είχε τιμηθεί από την Βουλή σε μια εκδήλωση που παρευρίσκοντο όλες οι κεφαλές της πολιτικής ζωής και στον χαιρετισμό του λέει στον Καραμανλή: «τα πρώτα μου σκίτσα τα έκανα όταν χτιζότανε ο Παρθενώνας και είχε γίνει εξεταστική επιτροπή για τα σκάνδαλα και τις μίζες που είχαν πάρει ο Περικλής και ο Καλλικράτης». Κάγκελο ο Καραμανλής. Ένα ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία της ελληνικής γελοιογραφίας κατέχει η περίοδος των λαϊκών περιοδικών (κυρίως Ρομάντσου και Θησαυρού) στα οποία ο Χριστοδούλου, μαζί με τον Αρχέλαο, τον Πολενάκη, τον Γάλλια, τον Βλάχο και άλλους, σχεδίαζαν την χάρτινη εκδοχή του ελληνικού σινεμά του '60 και του '70. Σκίτσα κοινωνικά, ηθογραφικά, ελληνικά, με άμεσο και πηγαίο χιούμορ, αισιόδοξα και θλιμμένα μαζί, γλυκόπικρα σαν την Ελλάδα της εποχής, ένα λεύκωμα των χρόνων εκείνων. ΄Όμως, παρά τον τεράστιο όγκο και ρόλο που είχαν οι μικρές εκείνες χρωματιστές ζωγραφιές της ελληνικής κοινωνίας, νομίζω η μοίρα ήθελε τελικά το όνομα του Βασίλη Χριστοδούλου αντανακλαστικά να ανακαλεί στην μνήμη ένα πολιτικό σκίτσο. Την επομένη του δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου, ο λυράρης που τραγουδούσε: «μαθές δεν εματάγινε/ τέτοιο κουτί ρημάδι/ ΟΧΙ να ρίχνεις τι πρωί/ να βγαίνει ΝΑΙ το βράδυ». | |
| >> Όλα τα άρθρα του Ανδρέα Πετρουλάκη |
*από το: http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου